عنبر افشان

من و سرما و دست ها در جیب

آسمان هم دلش گرفته انگاری

تو بگو: وای! باز شعر تکراری

تو چه چیز انتظار داری از من؟

نیستم، شاعری، بلد، اصلن!

زحمات زیاد من منجر

شد به این شعر بی رمق آخر:

چون که موهای تو به رنگ پاییزند

نکند حال، دانه دانه می ریزند؟

تو بگو: «این چه حرف بی ربطی ست؟

گرچه این فصل، فصل بی برگی ست

من ولی یک درخت همیشه بهار

جنگل موی من همیشگی، پر بار»

حرف ما تا کجا کشید و هنوز

من نگفتم که در نبودنت هر روز

هر چه که هست و نیست، غمناک است

باد و بوران و برف و کولاک است

مثلن فکر تو اجازه نداد

لحظه ای باشم از خودم دل شاد

(و همین بیت می شود این جور

اگر از ذهن من بشود گم و گور:

فکر تو آن چنان به بادم داد

که نشد لحظه ای بمانم شاد)

تو که رفتی، من و پیاده روی...

کاشکی دچار این بلا نشوی

باز باران و باز تنهایی

پس بگو کی دوباره می آیی؟

--

* عنوان برگرفته از نوشته ای از حامد زمانی: «رمان به مثابه علم»